blank'/> blank'/> +++Aldrei að hafa gaman af lífinu+++: febrúar 2012

miðvikudagur, febrúar 29, 2012

anpfiea

Er aðeins búinn að spila á bassann og stúdera demóin sem við vinirnir böggluðum saman. Finnst stundum að hægt væri að hluta sum þeirra eitthvað sundur og semja nýtt utan á þau. Svo er það vandinn, búinn að semja lag og að þurfa ða tjasla við það texsta eða þá búinn að spinna einhvern texta og þurfa að aula saman lagi við textann. Ekki mín sterka hlið. En allt kemur þetta sjálfsagt með því kalda. Mestu máli skiftir er að flýta sér ekki neitt heldur bara að láta hlutina malla í rólegheitunum hvað svosem verður úr þeim. Það er annað mál.

miðvikudagur, febrúar 08, 2012

Mín bók er dásamleg

Þá kom loksins að því eftir hverja yfirferðina á fætur annari að eitthvert bókaforlagið sæi sér fært um að gefa út glæpasöguna sem ég skrifaði. Vissi svosem að það kæmi að því einn daginn að einhver segði já. En það var þá líka fyrirhöfnin að nota megnið af frívöktunum útá sjó við að skrifa. Held að ég hefði orðið vitlaus af eirðarleysi ef ég hefði ekki verið að skrifa eitthvað eða bara almennt ekki verið að neitt skapandi. En allavega þá ætti komandi skrudda frá mér að gleðja unnendur glæpasgana, plús það að þeir fá inn nýjan höfund í alla flóruna.
Talandi um að vera skapandi þá höfum við tveir æskufélagar verið að tjasla saman demólögum og koma á einhverjum grunni fyrir pönkplötu. Sjáum hvernig það allt fer. Allt sem ég geri og stefni að er án yfirlýsinga. Það er best þannig. Þá þarf maður ekki að éta neitt oní sig ef allt fer svo óvart til helvítis. Þetta verður allavega eitthvað bras þar sem við erum á sitthvoru landshorninu en væntanlega hefst þetta nú. Það borgar sig bara að vera ekkert að flýta sér neitt. Þá fer maður ekki framúr sjálfum sér, það er það versta sem gerst getur.
Og núna ætla ég út að labba með hundinn.

fimmtudagur, febrúar 02, 2012

Drekkutímar

Drekkutímar voru helgistundir, og heimsóknir til vina oft stílaðar inná það hvort eitthvað vit væri í venjum á drekkutímum á hverjum bæ fyrir sig. Við vorum einmitt að ræða þetta nokkrir æskufélagarnir hjá hvaða vinum og leikfélögum hefði verið best og verst að sitja í drekkutímum. Fólk sem þekkir mig veit að ég er mikið fyrir að éta og átti það sérstaklega við um það þegar ég var krakki. Enda síétandi og alltaf hugsandi um eitthvað sem gott væri í gogginn. Á flestum stöðum var þetta nú ágætt og svosem yfir ekki neinu að kvarta. Sumstaðar eins og heima hjá mér átti alltaf að byrja á brauðinu. Ég fílaði þetta brauðdrasl yfirleitt heldur illa og á einu heimilunu var nú oft bara brauð og þá varð maður nú helvíti skúffaður yfir því. Yfirleitt var nú í boði að fá sér neskakó sem manni féll nú vel í geð og þá var nú húsmóður á viðkomandi stað fyrirgefið bara ef það var gott álegg með. Svo voru það tveir staðir þar sem ég var sjaldan í drekkutíma en þó voru nú kökur og kex á boðstólnum og neskakó líka en vandinn var bara sá að feðgarnir í öðru húsinu voru alltaf öskrandi á hvern annan við matarborðið og á hinum bænum var leikfélaginn ekkert nema fjandans tussutalið og svívirðingarnar við hana móður sína þarna í eldhúsinu. Ekki gaman að sitja undir slíku ástandi og erfitt að njóta kaffibrauðsins á meðan háværar skoðanir fólks um hvert annað fuku þeirra á milli, jafnvel þó að maður hafi fengið köku. Svo var það nú bara á einum staðnum að maður fékk nú bara aldrei neitt. Maður búinn í skólanum, jafnvel búinn að vera í sundi eða íþróttum og kominn sársvangur í heimsókn og ætlaðist til að fá eitthvað að éta. Nei nei og maður fór bara miklu svangari heim. "Maður fer þá með nesti hingað næst," hugsaði ég eitt sinn þegar ég var að labba heim frá vininum. Svo var það helvítis brauðið. Einu sinni var ég að leika við einn krakka þarna og það var kallað í drekkutímann og ég hafði nú aldrei mína hunds og kattartíð vitað annað eins rugl. Brauðbollur, smjör og sæmundur og svo bara vatn. Já já, nesti þegar ég kem hingað eða bara koma aldrei aftur. Djöfull varð ég fúll. Einu sinni fór ég mér svo óðslega í einum drekkutímanum að ég stóð upp, labbaði út í garð og ældi. Síðan labbaði ég aftur inn eins og ekkert hefði í skorist og hélt áfram að éta. Ég var nú reyndar undir rest þessa kaffitíma spurður að því hvort ég fengi ekkert að éta heima hjá mér. En það vissi náttúrulega enginn um æluna og ég gætti mín alltaf framvegins.
Jæja ég ætla að horfa á Breaking Bad núna.