Mannaskítur og vindlar
Ég var í veislu ekki fyrir svo margt löngu og sat gegnt manni sem ég þekkti ekki en hann reykti þar London docks vindla og át brauðtertu. Svo einkennilega vildi til að ég var að éta sömu brauðteru og þótti okkur hún góð, því að við ræddum mikið um hvað þetta væri nú annars ljómandi góð brauðtera. Svo leið nú góð stund og ég var nú eitthvað að kjafta við þennan kall af því að hann var nú þarna á annaðborð og við löngu hættir að tala um brauðtertuna. Nú allt í einu fórum við að reka við eins og graðir hundar sem eru búnir að éta úldið saltkjöt af sjálfdauðum hrút. Þótti okkur það einkennilegt en höfðum nú samt ekkert orð á þessum viðrekstri. Svo allt í einu greip kallinn sem var ný búinn að kveikja sér í nýjum vindli um magann á sér, gretti sig, stóð upp og hljóp eitthvað fram. Ég bara.....bíddu, hvað á að æða? Hann svaraði ekki og hélt för sinni áram. Nú ég hristi bara hausinn og hélt áfram að sörta kaffi og éta brauðtertur, skúffukökur og möffins þangað til að mér fannst eins og skrúfað væri frá öllum krönum innan garnasvæðisins innan í mér nema þó ekki endaþarminum því að ég þurfti allt í einu að drulla alveg hreint óskaplega. Ég spratt á lappir og tók stímið á ofsahraða í átt að klósettinu. Þar ætlaði ég svo að opna dyrnar en þá var kamarinn upptekinn. Svoleiðis mátti ég bíða í 5 mínútur. Þegar út af klósettinu kemur vindlamaðurinn alveg kófsveittur og búinn að púa vindilinn þarna inni alveg upp til agna, beið ég ekki boðanna heldur hljóp inn, lokaði, girti niðrumig og byrjaði að drulla alveg hreint óskaplega og það miklum af krafti. Þetta gerðist svo hratt að ég tók ekki eftir skítalyktinni sem var eftir kallinn og það sem verra var að þetta var sambland af vindlalykt og skítalykt. Þvílíkan og annan eins hreinan andskotans viðbjóð hef ég aldrei fundið á æfinni. Mér varð svo mikið um þetta að ég tók skúringafötu sem var þarna á gólfinu og ældi oní hana í hreinum djöfulmóð og gerði stórt um leið.
Mér er spurn: Hvur djöfullinn var í brauðtertunni ?