Ég kom við á Hlemmi um daginn og beið eftir strætó. Hitti þar mann fyrir utan sem ég spjallaði mikið og oft við á Keisaranum í den tíð. Ég nikkaði til hans og hann kom og spjallaði. Sossum innihaldslaust spjall um ekki neitt. Bara hvort ég ætti sígarettu eða hundraðkall fyirir einu Kardó og hvort ég væri ennþá edrú. Jájá ég var nú það. Svo dróg hann upp Nokia 3310 upp úr vasanum sínum og spurði hvort ég vildi síma á mjög hagstæðu verði. Nei nei ég átti síma "en hvað fékkstu svo þennan síma" spurði ég. Hann sagðist nú bara hafa fundið hann. Það þýddi nú ekkert að segja mér það, að hann hefði fundið hann. Ég var nú einusinni í svipuðum málum og hann sjálfur."Æi ég bara man ekkert hvar ég rændi þessum síma" sagði hann. Svo kom einhver kall í bláum vinnugalla sem hafði verið að hlusta á okkur allan tímann og bað um að fá að sjá símann."Hahh...akkúrat það sem mig vantar minn er nefnilega hálf ónýtur". Kallinn keypti svo stolna símann á 2000 kall og allir urðu ánægðir. Nema kannski réttur eigandi símans.
Ég keypti einu sinni stolinn síma fyrir löngu síðan. Þá lenti ég í feitu veseni. Jájá löggan fór í spilið og allt. Þetta var um vorið 1999
og símar kostuðu þá alveg óskaplega mikið af peningum. Síminn var alveg níðþungur miðað við hvernig símar eru í dag. Ég þurfti tvo menn til að styðja við hann á meðan ég talaði í hann.
Svo skal þess getið að ég fæ mér stundum í vörina og geta menn fengið upplýsingar um þá tegund sem ég nota hér.