Úr kexverksmiðjunni Frón

Kexverksmiðjan Frón er einn af mínum fjölmörgu fyrrum vinnustöðum og vinnur þar nú svona fólk sem er nú svona allavega eins og við öll erum. Nú en þar vann t.d. manneskja sem ég þekkti nú afar lítið og átti svo lítil sem engin samskipti við en mér sýndist hún hálf skrítin eða það var allavega eitthvað bogið við hana.
En svo var það að einu sinni einn daginn þegar ég var að vinna í kexverksmiðjunni Frón í gamladaga að konu nokkuri sem þar vinnur áskotnaðist heill kassi af agúrkum sem og hún mætti með þarna í vinnuna og máttu menn hirða og eiga ef menn vildu og ég tók frá þarna tvær þessar líka forláta, feitar og safaríkar agúrkur og geymdi þær á borðinu inn á kaffistofu og ætlaði að taka þær með mér heim þegar vinnu lyki þann daginn.
Nú svo var ég búinn að vinna þarna allann daginn og flestir eru að fara heim, að ég ætla að grípa agúrkurnar mínar og hypja mig út þegar að ég sé að agúrkurnar mínar eru horfnar. Ég stend þarna bölvandi og ragnandi, allt og alla í sand og ösku þegar lagerstjórinn kemur æðandi að mér og biður mig um þann greiða að fara inn á kassalger fyrir sig til að tína saman hvað vanti mikið af kössum og og hvað þurfi að panta mikið af kössum frá kassagerðinni, daginn eftir.
Nú ég geri það, enda sjálfsagt að gera mönnum greiða. Þarna drattaðist ég upp á lagerinn sem er afar fáfarinn staður á efstu hæðinni og umferðin þar um kannski einusinni á morgnana og stutta stund í senn og svo ekkert meir.
Ég er þarna sum sé eitthvað að rýna þarna um og á einhverja pappíra um leið til skiptis, þegar ég heyri háa en mjög snögga kvennmannsstunu."Ahh" heyrði ég."Hmm" hugsaði ég. Hvað var nú þetta. Ég gekk á ákaflega veikt hljóð þarna á lagernum þangað til að ég fann að ég var alveg kominn að þessu hljóði. Þar stóð ég hjá meira en mannhæðarhárri kassastæðum og er litið á milli þeirra og hvað haldiði að ég hafi séð hvað var að gerast hinumegin við stæðurnar.
Já hvað haldiði. Það var skrítna stelpan sem var þarna, en hún lá ber að neðan á sykur pokunum með aðra af agúrkunum mínum inní p++unni á sér og með smörlíki við hliðina á sér til sleipningar. Ég stóð og horfði á hana skakast með gúrkuna inní sér í smá stund, þegar hún tók upp hina gúrkuna, dýfði henni í smjörlíkið og byrjari að reyna að tylla henni við Ra++++ið á sér og ýta henni svo inn. Sem henni heppnaðist. Þarna skakaðist hún með tvær gúrkur, töluvert breiðar, inní sér og naut þess vel. Ég fór út, heim og ældi í klósettið. Það þarf víst ekki að taka það fram að ég hef aldrei getað étið gúrku eftir þetta.